W pierwszej – ostrej fazie, trwającej do 72 godzin zalecane jest zastosowanie zasady PRICE celem oszczędzenia uszkodzonej struktury. Bezpośrednio po urazie (najszybciej jak to możliwe) odpowiednie postępowanie przeciwbólowe i przeciwobrzękowe korzystnie wpływa na dalszy proces leczenia. Likwidacja stanu zapalnego nie jest wskazana, dlatego stosowanie leków przeciwzapalnych stoi pod dużym znakiem zapytania.
W kolejnej fazie rehabilitacja polega na wprowadzeniu ruchu pasywnego w bezbolesnym zakresie oraz specyficznej mobilizacji w formie głębokiego masażu poprzecznego. Następne fazy to już aktywna rehabilitacja i w zależności od stanu klinicznego fizjoterapeuta może zlecić ćwiczenia z wzrastającym oporem. O wygojeniu mówimy wtedy, gdy uszkodzona wcześniej tkanka jest zdolna na przyjęcie obciążenia. Omawiając problematykę urazów nie sposób pominąć zagadnienia związanego z negatywnym efektem braku aktywności.
Unieruchomienie opatrunkiem gipsowym na okres 8 tygodni powoduje spadek wytrzymałości więzadła o 40%. Po roku rehabilitacji jesteśmy w stanie odbudować jedynie do 90% stanu wyjściowego. W przypadku tkanki mięśniowej unieruchomienie wpływa na spadek siły mięśniowej, masy mięśnia (zanik), ilości sarkomerów (mięsień ulega skróceniu). Chrząstka stawowa aby być prawidłowo odżywiona potrzebuje kompresji. Brak ruchu zaburza ten proces, prowadząc w konsekwencji do zmian zwyrodnieniowych.
Przytoczone powyżej przykłady pokazują jak ważna jest rehabilitacja ruchowa, natomiast jej brak nie pozwala na powrót do pełnego wyzdrowienia. Brak aktywności fizycznej prowadzi do wytworzenia się słabej, nieuporządkowanej i nieodpornej na obciążenie blizny, zwiększając ryzyko wystąpienia powtórnego urazu.
